Het kind dat in ons schuilt

Collectief

Dank

Allereerst gaat onze dank uit naar Grootegast. Waarom zult u zich afvragen waarde lezers. Daar gaat eerst iets aan vooraf.

Op een doordeweekse dag voetballen, voor velen vervelend, voor een aantal prettig. We moesten dinsdag jl. naar Oldehove, waar we werden opgewacht door OKVC, voor ons altijd lastig. We hebben in de afgelopen jaren regelmatig punten laten liggen. Het eerste wonder vond onder een strak blauwe hemel, met het zonnetje op ons gericht, plaats. OKVC wìlde niet scoren! Kans op kans in de eerste helft en geen doelpunten en dan geldt de regel in de voetbalwet: Zij niet? Dan wij, en zo geschiedde en wonder boven wonder stonden we met de rust opeens met 4-0 voor. We waren nog niet zeker van onze zaak en dat kwam de tweede helft ook wel aan het licht. Het leek of het team uit Oldehove een 'blik' snelle en sterke goed voetballende jongens had opengetrokken die de richting naar ons doel goed konden vinden, wat resulteerde in een snel doelpunt gevolgd door een tweede - op een mooie breedtepass van Erik - en al gauw gevolgd door een derde. En toen moesten we nog bijna een half uur! U kunt zich voorstellen dat we onze armen naar de hemel reikten toen de scheids zich voor het laatste fluitsignaal opmaakte en wij met alle drie punten uit Oldehove naar Roden konden terugkeren. We werden daar opgevangen door een schare supporters die de reis niet mee hadden kunnen maken.

Het kind dat in ons allen schuilt

En er werd gerekend kan ik u vertellen. Hoe zou de wedstrijd in ons zusterdorp Leek aflopen en hoeveel punten hebben we dan nog nodig. Als ik al deze denkbare punten opgeteld zou hebben -vóór, sommigen tijdens, in de rust en na de wedstrijd- dan waren we al voor de competitiestart kampioen geworden. Hoe grote mensen weer een gelukkig kind kunnen worden. Je speelt een aantal potjes voetbal, komt na een wedstrijd of zestien opeens bovendrijven en dan begint het te kriebelen. "we kunnen kampioen worden"! Wel grappig om te horen dat een paar 'begin veertigers' zeggen dat ze dat 'op hun oude dag nog mogen meemaken' en dat ze dan volgend jaar rustiger aan gaan doen.... U moest eens weten hoe oud een paar van ons al zijn.... En dan krijg je weer dat 'opstellen op sterkte'. Ook hier zijn al vele artikels aan gewijd en uit de statistieken is veel te halen; ook dat dit niet altijd opgaat, maar toch... Volgens uw stukjeschrijver hebben we alle punten tot op heden met het gehele team behaald, als collectief, vanaf september vorig jaar tot heden. Ook toen er nog geen kampioenskriebels waren. We hebben tenslotte nog maar twee keer verloren en drie keer gelijk. En wat ìs goed?

De complimenten gaan volgens mij uit naar de leiders Johan en Goos, die zo zorgvuldig mogelijk een team opstellen, tactisch en rechtvaardig, zodat een ieder zo veel mogelijk kan en mag spelen. Alle reden om hen hier nu al vast voor te bedanken en hen voor te dragen voor het nieuwe seizoen. De stemlokalen zijn geopend. Mijn stem hebben ze!!

Grootegast bedankt!

Zo begon ik in de aanhef. Waarom bedank je een tegenstander? Ik heb het altijd een lastig woord gevonden: tégenstander. Ik zal het eerder een medestander vinden, want zonder hen heb je geen wedstrijd en zonder hen kan je niet verliezen (een voordeel misschien), maar ook niet winnen! En daarvoor gingen we naar Grootegast, om te winnen en punten binnen te halen voor het zo inmiddels fel begeerde kampioenschap. En zo heb je wonderen nodig; of het geluk van de kampioen; òf hulp van de tegenstanders.

Ik begreep dat de heren nog een appeltje met ons te schillen hadden en dat was na het eerste fluitsignaal van de goedleidende scheids ook wel te merken. We kwamen er niet aan te pas en het was geen wonder dat we voor het eerst sinds lange tijd weer achter kwamen: en terecht. We werden overspeeld. Het heeft geloof ik een kwartier geduurd voordat de keeper van OKVC een bal te verwerken kreeg. Pas uit een dood spelmoment - een prachtige vrije trap van Johan op het hoofd van Hans - wisten we de gelijkmaker te scoren, wat tevens de ruststand was. Kwamen we heel goed weg en dat zette zich in de tweede helft ook door. Kans op kans en niet scoren. Aan de kant - waar notabene naast de wissels drie geblesseerde spelers apart naar Grootegast waren gekomen ( hoe zo kriebels voor een mogelijk aanstaand kampioenschap...!)- hoorden we onze nestor Ben roepen: "Als zij niet scoren doen wij het wel". Er werd korte tijd later - zeer effectief - op gereageerd.

Als een donderslag bij heldere hemel richtte het team zich op na een verrassend (ook voor hemzelf) doelpunt van Erik. We stonden opeens 2-1 voor en binnen een tiental minuten zelfs 4-1( Hans twee keer). Het werd nog 5-1 door Goos en wederom was de buit binnen.

En het rekenen ging nog lang door! Dinsdag Glimmen (altijd lastig) uit en zaterdag Niekerk (onderschatting) thuis. Hebben we er dan zes punten bij dan zijn we kampioen. Nog zes nachtjes slapen.....