Of ik “even” een stukje wilde schrijven. Nog voordat er überhaupt een bal was aangeraakt had ik al een grote last op mijn schouders, want als niet geoefende stukjesschrijver op voorhand iets moeten schrijven terwijl het elftal zich met frisse tegenzin verzamelde in de kantine van VVSV in Ulrum belooft niet veel goeds.

Ik kan natuurlijk beginnen iets te schrijven over de omstandigheden, een beetje in de stijl van de IJslandse schrijver Arnaldur Indridason, maar dan weet ik zeker dat de helft nu al gaat afhaken met lezen, omdat het grijs, koud en guur was in Ulrum en daar alles mee geschreven is. Ik kan natuurlijk iets schrijven over de afwezigheid van de mastodonten, of zou als zij zelf zeggen de 55+-ers, maar dat zet ook weinig zoden aan de dijk, want sinds wanneer wordt in ons elftal iemand op leeftijd beoordeeld? Ik zou ook kunnen beginnen over de vele blessures en pijntjes aanwezig onder de van Bergen Boys, maar ja, what’s new under the sun? Al vele jaren worden we geplaagd door lichamelijke ongemakken en dat heeft de meesten van ons er nooit van weerhouden om toch aanwezig te zijn.

Om mij zelf het makkelijk te maken volgt hieronder het exclusieve interview welke ik voor, tijdens en na afloop van de wedstrijd had met de leider van VVSV 4, Wobbe de Boer, in het dagelijks leven de stuurman van de ZK 103. Het begon al mooi want terwijl de bedoeling was dat ik hem vragen zou  stellen begon Wobbe meteen in de kantine bij mijn binnenkomst al te vragen waarom ONR 5 zo laag stond en zo weinig punten had? Hij had ons van te voren als een serieuze titelkandidaat gezien. Jullie snappen natuurlijk als vaste lezers van de VBB stukjes dat ik redelijk met mijn mond vol tanden stond en een beetje begon te stotteren in de zin van pech, nog niet competitie klaar, blessures, slechte scheidrechters, kortom slechte smoezen waar Wobbe gelijk door heen prikte door te zeggen;  “Jim worden dus ook oller” (sorry voor mijn slechte schrijf Gronings, maar zo zei hij het ongeveer) en huppelend verdween hij richting kleedkamer van zijn elftal om daar ongetwijfeld te meldden dat ONR te pakken was deze middag. Ik kon hem daar geen ongelijk in geven, want de VBB-ers straalden in de kantine een ongelofelijke tegenzin uit om deze zaterdagmiddag te gaan vlammen.

Maar wat schetste de verbazing van Wobbe toen de matadoren uit Roden binnen 20 minuten op een 4-1 voorsprong stonden, niet eens geflatteerd waarbij de ene na de andere aanvalsgolf richting het doel van VVSV de andere opvolgde en waarbij prachtige combinaties te genieten waren. Een enorm laufpensum op het middenveld, met een opschuivende laatste man en een keeper welke ieder vorm van verzet van VVSV in de kiem smoorde (behalve een onhoudbare kopbal in de 5de. Minuut)

Of ik altijd zo’n goede toneelspeler ben geweest, vroeg Wobbe aan mij terwijl het manmoedig zijn manschappen aan bleef vuren, want dit elftal van ONR hoorde niet in deze klasse thuis. De spits hadden wij zeker geleend van ons eerste, aldus Wobbe, en hij vroeg zich ook af hoe vaak wij eigenlijk trainden, want als toch een gemiddeld oud elftal op zo’n manier zijn mannen kapot speelden kon haast niet anders dan dat er zeker 3 x in de week hard getraind werd. Tja, ook nu weer stond uw verslaggever met de mond vol tanden want ik had ook niet verwacht dat de zaken zo voortvarend aangepakt weerden in Ulrum!

Wobbe probeerde nog van alles in de rust, stelde de tactiek anders in en liet nieuwe spelers zich warm lopen. Hij verbood het roken van een tweede sjekkie zware van Nelle bij de spits en liet extra suiker door de thee roeren voor de broodnodige extra energie want VVSV 4 zou in de tweede helft met de wind mee voetballen en er zou nu uit een ander vaatje getapt worden, aldus Wobbe bij aanvang van de tweede helft. Wederom werd de beste man in het ongelijk gesteld want uit een van de mooiste aanvallen van de middag scoorde Richard op bijzonder fraaie en onnavolgbare  wijze in de eerste minuut na de rust. “Waar we deze speler nu weer vandaag geplukt hadden” vroeg Wobbe zich in een uiterste verstandsverbijstering af, want de goal  was het eerste balcontact van Richard, die had zitten koukleumen als reserve in de eerste helft.

De 5-1 was de genade klap voor de mannen uit Ulrum en voor Wobbe, mismoedig ging hij zitten en maakte mij duidelijk tijdelijk geen behoefte meer te hebben aan het diepte interview en ik had er begrip voor. Het was soms stuitend te zien hoe de van Bergen Boys door de verdediging heen sneden als zijnde een mes door hete boter, drie prachtige doelpunten werden nog genoteerd en sportief als het vijfde deze namiddag in Ulrum acteerde werd een duidelijk buitenspel doelpunt grootmoedig – en bijna zonder commentaar op de leiding - geaccepteerd.

Het biertje na afloop smaakte prima in de VVSV kantine en Wobbe toonde zich een waardige vertegenwoordiger van het verliezende elftal want toen wij afscheid hadden genomen van onze tegenstanders waren zijn laatste woorden, weliswaar zachtjes uitgesproken maar prima verstaanbaar: “Bedankt voor de les”
Hulde voor Wobbe en zijn sportieve elftal!!

Uw verslaggever

PS. Arnaldur InDridason (Reykjavuik 1961) is historicus en schrijver. Hij heeft de belangrijkste prijs voor de beste thriller in Noord-Europa, de Martin Beck Award, als enige schrijver twee keer op rij gewonnen. In 2005 werd hem de CWA Gold Dagger Award toegekend, de grootste prijs voor het genre in de wereld. Van Indridasons boeken werden er wereldwijd meer dan anderhalf miljoen exemparen verkocht. In zijn boeken speelt de natuur van IJsland een grote rol. Hij weet de grijsheid en uitgestrektheid van het IJslandse landschap op bijzondere en melancholieke wijze zeer treffend te beschrijven