Na lange tijd als redacteur afwezig te zijn geweest heb ik nu toch de kroontjespen en inkt maar weer eens tevoorschijn gehaald. De gedachte dat het stukjesschrijven wel door een ander teamlid zou worden opgepakt bleek een illusie en zo zijn onze trouwe lezers meer dan een jaar lang verstoken geweest van verslagen van het roemruchte ONR 5, alias de Van Bergen Boys . En dat is toch wel jammer, want er gebeurt altijd zo veel bij ons in het team. Is er niets, dan wordt het wel iets. Heb je geen leuke wedstrijd, dan gebeurt er voor of nadien wel wat. Heb je een leuke pot, dan ontstaat er toch zomaar een opstandje en zo kunnen we nog wel even doorgaan. En zo hebben we doorgaans toch altijd een leuke zaterdagmiddag met een mooi clubje mannen bij elkaar. Een ieder hoopt weer de hele wedstrijd te mogen ‘ballen’, maar gezien onze brede selectie kan dat niet altijd en elke keer weer hebben de leiders Johan en Goos de zware taak om dit mede te delen. Ook dit hoort bij topsport.

Afijn, het introotje is weer gelukt en nu terug naar de werkelijkheid. Mij moet nog wel even van het hart dat ik verbaasd was toen ik het eerste stukje van het seizoen las. Ik was er stil van en een glimlach krulde van mijn lippen. Welk een proza en wat een kwaliteiten heeft deze man. Chapeau! We hadden afgesproken niet op een vorig stukje te reageren, maar wil deze code nu wel even tackelen. Ik heb me meteen voorgenomen dat ik het niet zo mooi kan. En ook nog eens onder pseudoniem THE ‘IS’. Geweldig! Het is niet aan mij bekend te maken uit wiens pen deze mooie teksten rollen.

Ook zaterdag jl. zag ( hoorde) ik hem wel, maar toen de derde helft van start ging heb ik hem gemist en was er van overtuigd dat hij al weer bezig was wat proza op papier te zetten.  Jammer René, het was ook mijn beurt, maar kijk nu al uit naar je volgende epistel. Van collega-schrijver Jan zijn we al het één en ander moois gewend.
 
Dan toch nog maar even iets over de wedstrijd, of liever gezegd afgelopen zaterdag,  toe de topper tegen Be Quick 1887 op het program stond. Allebei drie gespeeld en drie gewonnen, met een beter doelgemiddelde voor de boys uit Haren. En waarom dat is snappen wij  nu ook. Zij zijn jong en wij hebben Ton. Een gemiddelde leeftijd van onder de 25 jaar en goed getraind, snel en ze kunnen allemaal wel een balletje trappen. ‘Onbegonnen werk’ hoorde ik zelfs al bij het intrappen, want een warming-up kan je het niet noemen en dat gaat mij uiteraard als therapeut aan het hart. ( Dat dit ook voordelen kan hebben met de kans voor mij op een hele wedstrijd……). Hoe geven wij onszelf weg voordat we nog maar begonnen zijn en ook hier ligt werk voor de hulpverlener.  Je zou eens opnames moeten maken, vooral geluid, want met beelden kan je net zo goed foto’s maken want daar wordt ook niet op bewogen. Teksten rollen over het veld en onze huisstalspeker Jan nam toen Ton al op de korrel om vervolgens over de laatste helft op ons mooie terras maar niet te spreken! De kop van dit stukje laat zich raden. Aangezien we maar één keeper als Ton hebben wil ik hier niet verder over uitwijden want dan heb ik extra werk en wij geen keeper meer ‘op doel’ de komende weken…..

Waar waren we gebleven? De wedstrijd zelf: 3-4 met een veel beter Be Quick en een ONR die verbeten vocht voor elke meter, een inzet vertoonde die z’n weerga niet kende, mooie zweefduiken en sterke acties van de keeper, met Jan in de basis en waarin hij terug kon kijken op een ‘goede pot’ en zijn eigen wissel inluidde door een blessure, met Wolly bijna een helft op het veld, met Gerard als een sterke verdediger ( op miraculeuze wijze een bal van de lijn gehaald…), met drie hele mooie doelpunten van Hans (2) en Richard, met…. en zo kan ik onze hele selectie wel roemen die zaterdag aanwezig waren, vooral ook weer in de bekende derde helft. Arme dames.