Of ik even een stukje wilde schrijven, want dat was toch wel zo leuk dat de drie literaire wonderen van ons elftal om de beurt iets van zich lieten horen. Dit meldde de nestor mij. De laatste keer dat hij mij verzocht iets over een wedstrijd te schrijven kon ik gelukkig terug grijpen  op een IJslandse schrijver en de reactie van een Zweedse thriller schrijver. Dit zou nu totaal ongepast zijn omdat de te beschrijven wedstrijd absoluut niet in een thriller stijl werd gespeeld. Al is het laatste boek van Jo Nesbo het waard om gelezen te worden. Een andere tip van mij is het nieuwste boek van Hakan Ostlundh, ik heb de beste man de hand mogen schudden toen ik zijn boek “ de indringer” kocht en op mijn verzoek heeft hij zijn handtekening geplaatst. Genoeg over deze gebeurtenissen, laat ik het maar een gebrek aan inspiratie noemen want ik weet eigenlijk geen kapstok om het verslag te beginnen of te eindigen, of misschien is de volgende iets: bij elke sport zijn er omstandigheden of plaatsten welke door de sporter gevreesd worden. Zo kent Wimbledon de beroemd/berucht baan 12, the Grave yard, waar talloze grote spelers hun droom op succes uit een zagen spatten, de F1 kent de beruchte eerste bocht  De La Source in Francorchamps, een onvervalste hairpin. De bocht gaat rechts naar beneden en hier staan de piloten zo goed als stil. De schaatsers hebben een hekel aan de openluchtbaan van Budapest omdat daar altijd vuil op het ijs ligt. Misschien was veld 5 van Lycurgus wel voor de van Bergen Boys een te weinig inspirerende omgeving om de 4 toeschouwers het leven vrolijk te maken. Ver weggestopt op het grote sportpark, omkleden in de korfbal kleedkamers en totaal geen zicht op de kantine, zie hier de ingrediënten voor een saaie pot voetbal.

Was het arrogantie of speelde Lycurgus 11 nu zo’n goede pot? Waarschijnlijk beide want de motor draaide haperend, combinaties wilden niet lukken, passes verzanden in het struikgewas en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch maakte uw verslaggever zich geen enkele zorgen over het feit dat het niet zo draaide, de ervaring en aanwezige kwaliteit in het veld zou er toch wel voor zorgen dat er gescoord zou worden??? En natuurlijk werd dit een feit; Hans twee keer en Goos zorgden voor voor de goals en Tonny hield wederom de nul weer niet, sportief als hij is liet hij de gastheren ook een keer scoren.

Er zijn nog twee hoogtepunten het vermelden waard. Het eerste betreft een diep filosofische opmerking van Reinier op mijn vraag aan hem hoe het ging met de wedstrijd, zijn antwoord luidde (na enig nadenken) “stroef”, zelden heb ik in een woord vervattend zo’n heldere uiteenzetting van de stand van zaken mogen aanhoren, hulde!

Maar voor uw scribent ter plaatste was toch het ultieme hoogtepunt het 90 minuten mogen aanschouwen van de aanwezigheid in het veld van meester Strijker. Ik heb lang in mijn geheugen moeten putten om te herinneren wanneer Rene überhaupt een volledige wedstrijd heeft volgehouden en ik kwam tot de conclusie dat dit een wedstrijd in de gevangenis van Veenhuizen is geweest, voorjaar 2006. Ik weet dit nog zo goed omdat Rene toen bijna de gehele wedstrijd om een kommetje vroeg (!?). Buffelend zoals in zijn beste dagen vervulde hij de positie van voorstopper met verve en ondanks dat hij er de laatste 85 minuten er volledig door heen zat verzaakte hij zijn taak niet. Hulde Rene.