Gespannen ging ik het weekend in. Na vele maanden van blessureleed had ik de lijder van de VBB stilletjes ingeseind dat ik het groene gras weer wilde proeven. Ik wist dat mijn ‘kicksen’ het door uitdroging hadden begeven en had derhalve aan mijn oudste off-spring gevraagd of ik zijn godenschoenen mocht gebruiken. Onder de nodeloos gegeven informatie dat het ‘dure en goede’ trappers waren, die alleen onder talentenvoeten mochten worden aangebonden, kon ik ze meekrijgen.  ’n Beetje nerveus frommelde ik de kleurige schoenen in de voetbaltas. Zou het na al die maanden het er dan toch eens van komen? Zou ik met het geurige en groene gras onder de godenschoenen weer als vanouds schitteren? Kon ik het nog? (middels een aan mij verzonden mail in de week voorafgaande aan de match, mocht ik me inmiddels afvragen of ik überhaupt nog kon schitteren en zo niet wat dan mijn rol en waarde nog zou zijn …).

De fiets op en de tas op het stuur. Dapper drukte ik de pedalen van de fiets naar beneden in de veronderstelling vooruit te komen en …. Hatseflats … meteen op m’n plaat. ‘Oké, dan eerst de fiets van het slot…’ bedacht ik mij en kwam stuntelig overeind. Uiteindelijk de heilige gronden van het ONR-complex bereikend, bedacht ik mij welk een ‘schoone’ middag mij te wachten stond. Heerlijk, eindelijk weer knallen met ballen.

De voetbaltas losjes en nonchalant over de schouder, kwam ik met eindeloos vertrouwen het terras op. Menig VBB-man pafte er nog een peuk tegenaan en zo hier en daar voelde ik voetbalprikkels in mijn buik en benen. De ‘mat’ lag er perfect bij want inmiddels was duidelijk dat alleen wij, Oranjegoden van ONR, het complex sportief zouden uitbaten deze middag. Na een minuut of tien opperde 'iemand’ dat ‘ik’ zou optreden als scheidsman in de aankomende partij ‘zaterdagmiddaggenoegens’. Dat ‘ik’ vertaalde ik in mijn hoofd als ‘hij’. De ‘hij’ dacht echter aan ik.

‘Ik’ kreeg de indruk dat de ‘leidsman’ bekend was gemaakt en stammelde haspelend iets wat leek op een ontkenning van hetgeen me te wachten stond. Afijn, mijn benen en buik borrelden wat na en leken zich neer te leggen bij de mij opgelegde taak. Fluiten van een wedstrijd van de VBB. YEAHH !!!

De tegenstanders (ONT 5) druppelden binnen op een wijze zoals ze een uurtje later ook zouden voetballen; Structuurloos en stuurloos. Wel jong en dynamisch maar zinloos heen en weer dravend over de groene grasmat. ONR 5 tikte ze geheel en al suf en de jongen geesten van de mannen van ONT zagen de bal rond gaan in de gelederen van de VBB dat het een lieve lust was. Nergens een mogelijkheid de stemming binnen de VBB-massa te verstoren. Onder de indruk van deze tegenstander bedacht ik mij dat er soms ook redenen moeten zijn om te fluiten. Echter ‘het moment’ van fluiten was zo hier en daar een beetje ongelukkig gekozen. Eén van die momenten staat me, nu bijna een week verder, helder voor de geest.  Ons aller Goos scoorde het meest fraaie doelpunt dat ik de laatste jaren op de ONR-velden heb mogen aanschouwen. Een hoge voorzet, die over menig hoofd scheerde, werd genadeloos en volledig ‘vol’ op de pantoffel genomen met als onnavolgbaar gevolg een schier eindeloos opbollend net van het doel van de tegenstander …. Een heel kort moment van diepe verafgoding trok over het hoofdveld van ONR en door de hoofden van de VBB. Dat ‘Hij’ dat nog kon…. Het moment was zo kort dat het leek alsof het niet  had bestaan. Ik staarde de bal na en in mijn hoofd herhaalde zich het moment dat de voet de bal dreunend raakte en als een ‘ei’ het doel in spatte. Terwijl ik ademloos en gedachteloos het moment bleef proeven en me op maakte voor de onvermijdelijke aftrap, zag ik vanuit mijn ooghoeken een man zwaaien met een wapperende doek . Ik schrok wakker en realiseerde mij dat ik niet in een voetbalstadion was maar ergens op een grasveld in Drenthe. Ik liet me overtuigen dat de scorende Godenzoon, in buitenspelpositie tot zijn fabuleuze heldendaad was gekomen. Ik deed wat moest gebeuren en wees met de wijsvinger van mijn rechterhand het doelpunt naar het rijk der fabelen. Soms moet je niet willen fluiten maar uit verwondering/verbazing en overpeinzing, overkomt je het.

Eindstand 3 : 1 …. Wat met evenzoveel gemak ook  31 : 1 had kunnen zijn … Hetzij zo… iedereen maakt fouten, toch?

THE ‘IS’